Waar heb ik steun aan ontleend tijdens mijn herstel?

Vijf jaar lang werk gerelateerde stress blijkt een belangrijke uitlokkende factor voor mijn psychotische episodes. Mijn werkelijkheid was dat ik 24/7 in de gaten werd gehouden door een onzichtbare vijand. Ik wist niet wat me overkwam. De wereld om me heen was totaal veranderd. John (mijn partner) was mijn enige baken en houvast.

Mijn steun
Na onze intake bij de GGZ zorgde hij ervoor dat ik op tijd mijn medicatie innam. En onmiddellijk brachten we samen structuur aan in onze dag indeling zoals samen ontbijten, lunchen, koffiedrinken en ’s avonds niet meer met het bord op schoot voor de tv. In overleg heb ik vrijwillig mijn telefoon en laptop in beheer gegeven. John nam de communicatie van mijn werk en familie over. We hebben samen structuur aangebracht, deze niet losgelaten en nog verder ontwikkeld. John was tijdens mijn psychoses en herstel een toegewijde, rustige, geduldige en ondersteunende mantelzorger die nooit kwaad op me werd, zelfs niet toen ik auditieve hallucinaties (term voor stemmen horen) kreeg. Hij was altijd eerlijk tegen mij. Behalve hem vertrouwde ik verder niemand en niets meer. Omdat hij hoofdzakelijk vanuit huis werkt, was hij gelukkig altijd in mijn buurt.

Een waardevolle ervaring
In de begindagen mocht ik van ‘de vijand ’mijn waarnemingen niet hardop uitspreken tegen John. Als ik dat toch zou doen, zouden we beiden gevaar lopen. John merkte mijn dilemma op en gaf me een blocnote en pen zodat ik mijn beleving op papier kon zetten. Hij gaf geen commentaar op hetgeen ik opgeschreven had. Hij stelde er ook geen vragen over. Hij werd niet boos of geïrriteerd. Hij las het enkel. Kortom, hij bevestigde noch ontkende mijn beeld van de werkelijkheid. Hij toonde begrip voor mijn werkelijkheid en liet dat op deze manier merken. Met andere woorden: John accepteerde vanaf de eerste dag dat ik in een andere realiteit zat. En hij respecteerde mijn gedrag en mijn interpretatie van de realiteit. Doordat hij mijn toestand zodanig benaderde voelde ik me gerustgesteld. Ook gaf het mij hoop dat het hoe dan ook, uiteindelijk goed zou komen.

Accepteren is iets anders dan goedkeuren. Dat je een situatie accepteert zoals hij is, zonder je er langer tegen te verzetten, betekent niet dat je het ermee eens bent. Je besluit enkel om er niet langer tegen te vechten, omdat je weet dat het je niets gaat opleveren.