Onzichtbare strijd: acceptatie en dankbaarheid

Rond mijn 18e zat ik erg met mijzelf in de knoop, ik merkte dat ik vaak zomaar last kreeg van mijn zicht en wist niet goed wat er aan de hand was. Daarnaast ben ik ook op jonge leeftijd ooit geopereerd aan beide ogen vanwege loensen. Toen was ik daar erg onzeker over omdat ik er vaak nare opmerkingen over kreeg en uit reacties durfde ik dan mensen niet meer aan te kijken. Dit gebeurde dus ook rond mijn 18e, uit angst dat mensen mij ‘raar’ of anders zouden vinden, ging ik naar beneden kijken of wegkijken. Aan mensen die dicht om mij heen zaten vroeg ik vaak de vraag: ‘zien jullie iets geks aan mij? Ik heb een trekkend gevoel aan mijn oog en zie dingen dubbel’. Vaak was het antwoord: ‘nee hoor, ik zie niks ik denk dat het in je hoofd zit’. Die reactie zorgde ervoor in combinatie met het ontwijken van mijn gevoelens d.m.v. verdovende middelen dat ik erg achterdochtig werd. Ik sliep weinig, sloot mezelf op in mijn kamer en trok alles in twijfel dat mensen tegen mij zeiden.

Ik heb toen een verwijsbrief gevraagd voor zowel een bezoek aan de oogarts als de psycholoog. Bij de oogarts vertelde ze mij dat mijn ogen prima in orde waren en er niks te zien was. Toch bleef ik last hebben van zowel fysieke als mentale klachten van mijn ‘probleem’. Toen heb ik besloten dat het toch misschien een goed idee was om naar een psycholoog te gaan. Samen met de psycholoog heb ik gewerkt om de negatieve gevoelens die ik voelde wanneer fysieke klachten aanwezig waren een plekje te kunnen geven. Zodat ik langzaamaan weer mensen durfde aan te kijken en mijn zelfvertrouwen terug te winnen. Na het traject merkte ik dat ik inderdaad mijzelf weer meer kon accepteren maar toch een gevoel van onbegrip bleef spelen want ik voelde toch echt die fysieke klachten iedere dag weer. Daarnaast merkte ik dat mensen om me heen me steeds meer behandelde alsof ik een probleem had dat in mijn hoofd zat want mensen konden niets aan mij zien maar ik had het er wel vaak over.

Een jaar later besloot ik toch weer een bezoek te brengen aan de oogarts, ditmaal met succes. Na wat onderzoeken bleek dat ik een aandoening heb aan het hoornvlies. Ik was erg blij met deze uitslag, want zowel voor mezelf als naar mensen om me heen kon ik eindelijk zeggen ‘zie je nou wel, het zat niet in mijn hoofd er is daadwerkelijk iets aan de hand.’ Nou weet ik nu zelf ook dat dit niet een ziekte is die dagelijks bij mensen optreedt en daarom begrijp ik ook dat het voor anderen lastig was om mij te begrijpen. Gelukkig heb ik in de jaren daarop veel begrip gevonden in groepen waar mensen tegen dezelfde problemen aanlopen als ik met deze ziekte. Dit gaf mij rust en een gevoel van acceptatie. Daarnaast kon ik nog vóór de medische diagnose mezelf dus al meer accepteren en had ik meer rust gevonden in mijn hoofd. Dit liet mij zien dat ik veerkracht aan het opbouwen was en probeerde weer meer te functioneren onder de mensen. Dit was een heel fijn gevoel.

Het leven laat je soms op bijzondere manieren zien dat iets wat zo ‘gewoon’ is zomaar opeens je hele leven om kan gooien. Daarom zou ik graag aan andere mensen willen meegeven, neem niet voor lief wat je is gegeven. Kijk naar de dingen die we allemaal wel hebben en wees daar dankbaar voor! Je kan niet altijd zes gooien in het leven, niemand kan dat. Relativeer en accepteer, want wat nu misschien voelt als een berg beklimmen, zal later voelen als een fundament wat je maakt wie je bent!