‘Niets is meer frustrerend dan als je leven stilstaat. En je er niets aan kunt doen’

Bijna vier jaar stond ik op een wachtlijst voor de specialistische GGZ. De reden was niet eens zo complex: Een traumatische gebeurtenis. Maar de GGZ in mijn regio wilde mij niet behandelen. En dan word je op een wachtlijst van een jaar gezet. Dat was nog wel te doen. Beter nu wat langer wachten, en dan meteen goede zorg krijgen, dacht ik. Maar niets was minder waar. Na een lange intake zei de specialistische GGZ-instelling waar ik was aangemeld dat ik het eerst in mijn eigen regio moest proberen. Maar mijn eigen regio had mij juist doorgestuurd! En zo viel ik tussen wal en schip.

Het was moeilijk om in die tijd hoop te houden. Dat ik misschien nooit meer ‘de oude’ zou worden, dat wist ik wel. Maar zolang mijn leven maar weer draagbaar zou worden. Je wil er iets aan doen, je probeert van alles, maar je weet gewoon niet waar je goed aan doet. En je weet ook niet eens of je wel op de juiste wachtlijst staat. En al zit je wel op de goede plek, dan moet je ook nog eens wachten na de intake. Het is een frustrerende lijdensweg die soms nog zwaarder is dan de klacht zélf.

Wat ik vooral geprobeerd heb, is om de situatie te accepteren. En dat is makkelijker gezegd dan gedaan. Maar hoe harder je tegen een boksbal aan slaat, hoe harder hij weer terugkomt. Dus ik heb veel aan mindfulness gedaan om emoties wat meer over mij heen te laten glijden. Het was geen makkelijke tijd, maar ik heb het overleefd.

Uiteindelijk lukte het mij toch om goede zorg te krijgen. De oplossing: Een paar sessies cognitieve gedragstherapie in mijn eigen regio, om te bewijzen dat het in mijn eigen regio niet ging lukken. Te gek voor woorden. Want zo houd je de wachtlijst voor anderen weer bezet. Met een traumabehandeling heb ik vervolgens nét weer het vertrouwen gevonden om contact te zoeken met anderen. Hierdoor heb ik een opleiding afgerond en betaald werk gevonden.

Sta jij nu op een wachtlijst, dan zou ik willen zeggen: Blijf alsjeblieft strijdbaar. Ooit is er licht aan het einde van de tunnel. En misschien heeft het lange wachten je dan alleen nog maar sterker gemaakt. Als ik vier jaar gevangen kan zitten in mijn eigen brein, dan kan ik ook de hele wereld aan, denk ik vaak. Ik ben inderdaad niet meer ‘de oude’, maar juist een betere versie van mijzelf.