Niet in één dag, maar voor altijd

Mijn eerste aanraking met ggz begon op de middelbare school. Ik was altijd al een dagdromer, vaker op mijn eigen eiland en zelfbedachte leven dan in het echte leven. Maar toen ik in slaap viel tijdens mijn toetsen, trokken de leraren aan de bel. Ik zag er heel moe uit, kwam altijd te laat en zag het leven niet zo zitten. Met gesprekstechnieken werd ik gemotiveerd om door te gaan en mijn vwo-examens te halen zodat ik kon ‘wegvliegen’ en dat zou helpen, werd mij verteld.

Sterker nog, het ging in tegengestelde richting. In plaats van dat ik vrijheid had moeten voelen, werd ik juist achtervolgd door negatieve en belemmerende gevoelens en gedachtes. Ik had ongezonde manieren om met de dagen en weken om te gaan. Ik moest altijd iets doen van mezelf en moest altijd bezig zijn, maar tegelijkertijd was ik zo niet bewust van hoe het met mij ging.

Er waren genoeg redenen om op de GGZ-wachtlijst te komen staan, en dat had ik ook wel vaker gedaan, met meerdere diagnoses als gevolg. Het moment dat er een balletje begon te rollen was de eerste keer toen ik op de wachtlijst kwam te staan. Dit stimuleerde mij om eens na te denken over mijn eigen mentale gezondheid, over mijn gedragingen, gevoelens en emoties. Ik begon veel boeken, wetenschappelijk literatuur te lezen, er opende een wereld voor mij. Zo obsessief als ik toen was, verdiepte ik me in het brein, gedrag en neurowetenschappen. Ik wilde mezelf begrijpen, ik wilde mijn hoofd begrijpen en ik wilde begrijpen hoe ik weer rust kon krijgen. Dit was erg verhelderend, maar ik moest eerst naar het begin…

En dat begin was dat ik me steeds meer echt ging realiseren dat ik geboren ben in een familie met twee zeer getraumatiseerde ouders. Twee ouders die beide veel pijn hebben gekend. Onderaan de ladder staan en er is niemand waar je terecht kan. Je hebt nooit liefde gekend want niemand heeft je liefde gegeven, niemand zorgde voor jou en niemand keek op of om. En onvermijdelijk tastte dat hun kinderen aan. Maar niemand vertelt je dit als je jong bent. Hoe dit je vormt als persoon en hoe moeilijk het kan zijn. Niet alleen voelde ik de pijn en het overleven van mijn ouders maar voelde ik mijn eigen pijn en overleven. Er was nog veel werk aan de winkel maar deze erkenning bij mezelf zorgde ervoor dat ik mezelf beter kon begrijpen.

Ze zeggen vaak dat erkenning en acceptatie de eerste stappen zijn op weg naar herstel. Ik was daar heel blij mee, een stap in de goede richting. Maar hoe nu verder?
Cognitief wist ik veel, ik had immers jarenlang veel erover geleerd. Ik wist welke processen er in mijn hersenen afspeelden en waar mijn gedragingen en gedachtes vandaan kwamen. Maar gevoelsmatig is toch een ander verhaal. Het vertrouwen, het voelen en de veiligheid miste. Het voelde een tijdje alsof ik stil stond en dat het nooit meer goed zou komen. Nu een aantal jaren verder kan ik zeggen dat het er wel is gekomen.

Vele jaren verder en mijn ouders zijn de liefste, sterkste en de mooiste personen in mijn leven, waar ik elke dag contact mee heb. Mijn moeder is mijn beste vriendin en de tijd die we samen nog hebben op deze aarde, besteed ik graag met dankbaarheid, liefde en waardevolle momenten. Want vergeet niet, iedereen leeft zijn leven voor de eerste keer, ook jij.

Wat voor mij heeft geholpen is het veranderen van mijn gedachtes, vertrouwen hebben en mezelf accepteren. En dat gebeurde natuurlijk niet meteen maar dat was een strijd elke dag. Wat me op de been hield was dat het oké is als het niet meteen lukt, dat het oké is dat je niet heel snel kan gaan en dat het oké is dat het niet elke dag lukt. Hierin moest ik wel compassievol zijn naar mezelf toe.

Herstel voor mij betekent niet dat elke dag een ‘goede’ dag moet zijn. Dat je elke dag ‘blij’ moet zijn. Herstel voor mij is uitdagingen in het leven trotseren en mezelf gunnen om te genieten van het leven. Herstel is het relativeren, minder nadenken en vaker dingen loslaten. Niet te lang blijven hangen op één plek want het enige wat constant is, is verandering.

Je kunt een uitdaging niet overwinnen als je er elke dag naar kijkt met dezelfde overwegingen, emoties, gedachten en gevoelens (uit het verleden). Al is het één kleine gedurfde gedachte of een één kleine beweging, dat is vaak een begin naar iets groters. Dit is niet voor één dag maar voor altijd.