Mijn herstelverhaal

Omdat ik chronische PTSS heb, was het moeilijk toen ik veel herbelevingen en paniekaanvallen had om te wachten om opgenomen te worden. Hierdoor werd vaak de crisisdienst erbij gehaald omdat ik dan weer te veel medicijnen had geslikt. Ik probeerde de beelden weg te krijgen door oxazepam en andere medicatie in te nemen. Hierdoor heb ik helaas weleens een overdosis genomen.

Ik wachtte op een plek waar ik opgenomen kon worden, maar omdat de herbelevingen, paniekaanvallen, angststoornis en beelden van trauma steeds omhoogkwam, was het zo moeilijk te wachten.

Toen ik opgenomen werd in een psychiatrisch ziekenhuis voelde ik me zo opgelucht. Ik wist dat ik door mijn trauma’s heen moest en dat was heel moeilijk maar eindelijk kon ik over mijn herbelevingen praten en leerde ik tijdens verschillende therapieën waaronder psychotherapie, creatieve therapie, cognitieve therapie, EMDR en exposure. In totaal ben ik 2,5 jaar opgenomen geweest en heb jaren therapie gehad maar ik ben hier dankbaar voor. Ik voelde: eindelijk kan ik geholpen worden en werd ik geholpen.

Als ik nu terugkijk had ik graag willen weten dat het in kleine stapjes gaat. Ik dacht altijd dat de beste manier is als je ergens bang voor bent, het maar te doen…dus ik bracht mezelf in moeilijke situaties. Ik wist niet dat het beter was geweest als ik eerst tot rust was gekomen of een manier wist om mezelf tot rust te brengen zodat het stressniveau niet zo hoog was.

Ik ga nu bijvoorbeeld mediteren, joggen, schilderen en schrijf dingen van mij af. Ik zorg nu eerst dat het stressniveau laag is en dan ga ik pas dingen doen wat ik moeilijk vind. Ook weet ik nu d.m.v. schematherapie dat de paniek en angst komen uit vroegere trauma’s en dat de paniek bij ‘toen’ hoort en niet bij ‘nu’. Ik heb geleerd te kijken naar nu, vandaag de dag en dat helpt mij om dingen in het juiste perspectief te zien.

Ik zou mensen graag meegeven die op een wachtlijst staan. Probeer iets te vinden waardoor je kan ventileren, zoek een ervaringsdeskundige op en/of doe iets waardoor je minder stress hebt en/of paniek. Probeer op te schrijven voor jezelf waar je hulp bij nodig hebt en probeer dit te delen met anderen.

Misschien helpt het jou ook om bijvoorbeeld de Luisterlijn te bellen. Dit heb ik ook gedaan en ze gaven mij tips over wat ik kon doen. Blijf hoop houden en komt echt goed.
Soms moet je lang wachten op de juiste behandeling maar het is de moeite waard. Ik heb nu hoop en kan naar de toekomst kijken. Toen ik eenmaal had geleerd tijdens verschillende therapieën hoe bij mij het stressniveau werkte en dat ik kon leren eerst rustiger te worden als ik een paniekaanval had, ging het veel beter met mij.

Na mijn therapie ben ik veel ervaringsdeskundigen tegengekomen en heb ik trainingen gevolgd zoals ‘Herstellen doe jezelf’, ‘Empowerment’, en ‘Werken met je eigen ervaring’. Ook ben ik bij ‘Wij zijn Mind’ ambassadeur en bij vereniging van ervaringsdeskundigen. Het helpt mij om mijn negatieve verleden nu positief in te zetten om anderen te helpen. Ik voel mij hoopverlener. Ik weet soms dat ik een terugval heb, maar dan maak ik het bespreekbaar en het helpt mij enorm om met ervaringsdeskundigen te praten. Ik weet nu dat ik niet de enige ben die PTSS heeft en /of trauma’s heeft meegemaakt en samen staan we sterk. Ook zijn er heel veel zelfhulpgroepen en herstelgroepen, die kunnen je verder helpen met je herstel.

Ik heb geleerd om een gelukkig mogelijk leven te leiden met mijn kwetsbaarheden. Mijn herstel begon bij één vraag van een hulpverleenster: ‘Wat wil jij?’ Huh? Dacht ik…’Wat wil ik?’
Niet meer bang zijn, niet meer vluchten en ik wil leren van mijzelf te houden…mijn zoektocht naar mijzelf begon daar. Elke dag leer ik weer meer wie ik ben en ik voel mij nu mijn grootste vriendin. Ik luister naar wat ik wil en vraag mezelf ook vaak; ‘Wil ik dit?’ en ‘Wat wil ik?’.

Ik merk dat ook als ik anderen, die bij mij komen voor een luisterend oor, dezelfde vraag stel: ‘Wat wil jij?’  Dan helpt dit de ander om naar zichzelf te kijken en te voelen wat ze willen. Eigenlijk ben ik erachter dat iedereen gezien en gehoord wil worden en delen is helen. Ook wat mij geholpen heeft is van mijn verhalen die ik in therapie schreef in boekvorm uit te geven. Dit heeft mij geholpen om het verleden los te laten en het een plekje te geven.

Nu heb ik bijna nooit meer een paniekaanval. Ik voel mij nu hoopverlener. Ik heb mij nu lief.