Jouw leven

Dealen met mentale gezondheidsproblemen is niet makkelijk, maar daar weet je waarschijnlijk alles van als je dit leest. Ik hoop dat het delen van mijn ervaring jou en/of een ander kan helpen.

Er lijkt een ongeschreven tijdlijn te bestaan in de maatschappij. Als je naar groep acht gaat mag je niet meer met poppen spelen. Blijven zitten is een van de ergste dingen die je kan overkomen. Je studie wisselen kan wel, maar niet als je ook al een tussenjaar hebt genomen om te reizen of te sparen. Ietsje studievertraging is niet zo erg, maar zou je dan nog wel die tweejarige master doen? En heb je al een relatie? Wordt het niet tijd om samen te wonen, een huis te kopen, een gezin te starten? Het perfectionisme en het lage zelfbeeld in mij heeft ervoor gezorgd dat ik me heel veel aantrok van wat er van me ‘verwacht’ werd. Ik wilde erbij horen, ik moest en zou altijd mijn uiterste best doen en me van mijn beste kant laten zien. Zo niet, dan zou iedereen doorkrijgen hoe erg ik eigenlijk tekortschiet.

Ik vraag me nu weleens af wie deze regels bedacht heeft. Waarom hebben we deze mijlpalen neergezet? Wie heeft bepaald dat dit is hoe het hoort? Wat ik me heb gerealiseerd is dat als ik niet eens weet van wie en waarom dit moet, dat er geen reden is om me hier iets van aan te trekken. Het liefst had ik uiteraard geen mentale problemen gehad en was alles soepeler verlopen, maar niet omdat ik dan die mijlpalen had kunnen afvinken maar om het mezelf makkelijker te maken. Door mezelf constant te vergelijken met anderen, die ‘verder’ zijn in het leven, maak ik het mezelf moeilijker en dat is nou net het tegenovergestelde van wat ik wil bereiken. Jouw leven gaat om jou. Niet om wat je bereikt en hoe goed je voldoet aan het beeld van een succesvol mens, wat dat dan ook in mag houden. Ik heb me, naast alle dingen die van me verwacht werden, vooral veel beziggehouden met aan mezelf werken en leren omgaan met mijn mentale problemen. Iets wat de mensen met wie ik mezelf vergeleek minder energie erin hoefden te steken.

Ik kwam tot de conclusie dat ik, als peer, mezelf niet kan vergelijken met appels. En dat een peer niet minder is dan een appel. Het gaat om wie jij bent, niet wat je doet. Die succesvolle carrière of hoge onderscheidingen maken je niet tot een beter mens. Ik heb geleerd dat mijn dierbaren nog steeds van me houden en trots op me zijn, ook al loop ik op een alternatief pad. Mijn waarde is niet verdwenen toen mijn energie opraakte. En die van jou ook niet.