Hoe ik mijn verhaal achter het ‘gepieker’ ontdekte

Ik ben altijd een piekeraar geweest. Als ik ’s ochtends wakker wordt, word ik overweldigend door stress en angst over alles wat moet gebeuren. Mijn hoofd begint te tollen met een lijst van taken die op mij zitten te wachten. Terwijl ik me aan het klaarmaken en ontbijten ben, blijven dezelfde gedachten rondspoken. Ik check meerdere keren mijn telefoon of er al niet iets is waar ik van op de hoogte moet zijn en we zijn de dag nog maar net 10 minuten begonnen. Ik vraag me af of ik alles wel gedaan krijg. Oh en wat als ik belangrijke boodschappen vergeet te doen? Paniek en onrust als gevolg.

Het is moeilijk uit te leggen aan anderen hoe het is om de deur uit te gaan zonder zorgen. Dat jezelf geruststellen niks uitmaakt.

Het duurde lang voordat ik bij een psycholoog terecht kwam. Ik was altijd druk en het zou mij energie kosten om dan naar de sessies te moeten gaan. Voorbeelden van gedachten die door mijn hoofd gingen waren: ‘Ach zo erg is het niet, er zijn mensen die vele malen ergere klachten en problemen hebben’, ‘Als ik tegenover de behandelaar zit moet ik vast en zeker gaan huilen en dan voel ik me daarna slecht erover’, ‘Ik kan beter zelf aan de slag gaan met mijn problemen’ en ‘Ik worstel al zo lang met mijn problemen, ik denk niet dat een behandeling of erover praten nou zo heel veel gaat uitmaken’.

Op een gegeven moment werden de slapeloze nachten mij te veel. Ik was uitgeput en prikkelbaar. Ik had huilbuien op de meest willekeurige momenten en werken werd ook steeds een moeilijkere opgave. Mijn relatie kwam onder druk te staan. Uiteindelijk ben ik toch op de wachtlijst beland, omdat de situatie niet meer houdbaar was. Mijn man heeft mij toen naar de huisarts meegenomen voor een verwijzing.

En al die redenen die ik had bedacht om niet naar een psycholoog te gaan? Rampgedachten, denk ik nu achteraf.  Maar er zijn ook logische redenen voor mijn lichaam om zo te reageren.

Mijn moeder legde altijd de nadruk op dingen goed doen. ‘Goed genoeg’ was nooit goed genoeg. Mijn prestaties op school werden altijd geanalyseerd, mijn hobby’s werden gestuurd naar wat het meest ‘nuttig’ zou zijn voor mijn toekomst en de dingen die ik zelf deed werden in twijfel getrokken. Mijn moeder was altijd bezig met dat alles goed zou gaan voor mij. Als iets niet was zoals ze dat graag zag dan kreeg ik dat ook wel te horen. Hierdoor zette ik de lat enorm hoog voor mezelf. Ik begon letterlijk te geloven dat ik alleen waardevol was als ik alles foutloos deed. Ik werkte mijzelf totaal uitgeput door constant te proberen aan onrealistische verwachtingen te voldoen. Uiteindelijk komt dit voort uit een diepgeworteld gevoel van onzekerheid en twijfel richting mezelf. Ik internaliseerde een kritisch innerlijk stemmetje dat mij continu beoordeelt en aanspoort tot zelfkritiek. Dit leidt tot een laag zelfbeeld en constante angst om te falen, wat zorgt voor piekeren en stress.

Dit is één van de dingen die ik heb geleerd tijdens de sessies. We hebben hierdoor heen gewerkt. Ik heb hierdoor nu meer begrip en handvaten om met de piekergedachten om te gaan. Ik leerde bij mezelf ook dat het meer een product van angst is dan de werkelijkheid. Ik maakte me namelijk vaak zorgen over dingen die nog niet eens gebeurd zijn – de ‘wat-als’ dingen. Piekeren is geen oplossing. Wat voor mij werkt is dat wanneer ik ‘aan’ sta, mezelf erop te wijzen wat de gedachtes nou precies betekenen. ‘Helpt dit mij?’ ‘Is dit een twijfel aan mijn kunnen en laten?’ ‘Maken deze gedachtes iets uit?’.

Het was ook één van de beste dingen die ik heb gedaan voor mezelf. En dat mag ook. Het is juist goed en het vergt moed. Het kan heel spannend zijn en dat is begrijpelijk. Ik wil iedereen die dit leest graag zeggen dat ik trots ben op jullie en dat elke stap, een moedige stap is.

Ik probeer los te laten, meer te leven. We kunnen namelijk niet alles, anders blijf je maar bezig. Je bent goed genoeg.