Herstel in het kwadraat

Daar zat ik dan, rond de klok van half twaalf. Net uit mijn bed met mijn ontbijtbordje op mijn schoot. Langzaam at ik mijn boterhammen op. Een lange dag bankzitten lag voor mij. Afgewisseld met enkele bankligmomenten. Afwisseling van spijs doet eten.

Zo verliepen mijn dagen. De dagen dat ik eenzaam en alleen leefde na de jaren die achter mij lagen. Jaren van pijn, jaren van ziekte, jaren van ellende, jaren van verdriet. PTSS, depressies, manische ontremming, verlieservaringen. Het tekende mijn leven. Op mijn bank likte ik de wonden die ik had opgelopen tijdens dat onmenselijke gevecht met mijn geest, mijn lichaam en mijn omgeving.

Tussen het bankzitten en -liggen door begon ik te beseffen wat er allemaal was gebeurd. Te veel om op te noemen. Alles daalde langzaam in. Om alles een plekje te geven kreeg ik ambulante hulp. Twee keer per week. Hoewel ik veel van mijn moeilijke momenten probeerde te verbergen, was het voor mijn hulpverleners duidelijk dat deze cirkel van daginvulling doorbroken moest worden. De boodschap die zij mij gaven was helder: kom van die bank af! Door op de bank te blijven zitten wordt de put alleen maar dieper. En af en toe eens gaan liggen was ook de oplossing niet. Dan maar luisteren naar mijn hulpverleners en zo af en toe eens van die bank af zien te komen.

Ik ging rondjes fietsen. Ik ging iedere dag boodschappen doen in plaats van één keer per week. Ik ging een praatje maken met mijn bejaarde buurman. Ik ging het onkruid tussen de stoeptegels verwijderen. Ik ging een krantje lezen in de openbare bibliotheek. Ik ging een kopje koffiedrinken op de markt. Ik ging het hondje van een buurvrouw af en toe uitlaten. Goed bezig! Maar waarom deed ik het? Omdat het ‘moest’ van mijn ambulante begeleiders. Intrinsiek was ik totaal niet gemotiveerd en het effect was eerder averechts: ik ging steeds meer naar mijn bank verlangen.

Dagbesteding, dat was het nieuwe toverwoord dat mij van de bank af moest krijgen. Ik kreeg een rondleiding bij een werkleerbedrijf van de instelling waar ik in behandeling was. Schroefjes tellen en in een doosje doen. ‘Ik ben toch niet gek?’ Van losse planken schuttingen maken, dat is niks voor mij. Alleen het idee al…’ Totdat ik zag dat de bureaustoel op de receptie leeg was. ‘Mag ik daar niet zitten?’ We brainstormden erover met de betreffende werkbegeleider en de volgende dag kon ik beginnen. Voor het eerst sinds lange tijd moest ik mijn wekker zetten. Ik moest immers om negen uur op mijn werk zijn.

Wat ik in de vorige alinea beschreven heb wil ik nu markeren met een gouden rand. Deze dagbesteding, deze vorm van weer naar het werk gaan werd voor mij het ultieme kantelpunt naar mijn herstel. Het van de bank af komen en er weer toe doen, iets betekenen voor iemand anders, mensen om je heen hebben, complimentjes krijgen, maar ook geven, ergens voor uit bed komen, moe en voldaan thuiskomen, het waren de elementen die mij weer deden opbloeien. Het leven was meer dan op de bank zitten met je problemen. Het leven in mij begon weer te leven. Wat een ervaring!

Mijn ervaring is dat als je eraan toe bent herstel heel snel kan gaan. Herstellen in het kwadraat heb ik het wel eens genoemd. Hoe verder je mag komen des te beter is de volgende fase.

Inmiddels begon ik aan die bank toch wel een hekel te krijgen. Letterlijk en figuurlijk. Daarom kocht ik een nieuwe bank (ook dat is herstel!) en had ik vervolgens bijna geen tijd meer om op mijn nieuwe bank te gaan zitten. Omdat ik overdag werkte had ik behoefte om in de avond weer iets voor mijzelf te doen. De dingen die ik hierboven als last noemde werden een lust. Ik ging ’s avonds voor mijn plezier een stuk fietsen. Vroeg mijn buurman een kopje koffie te komen drinken, liet het hondje van mijn buurvrouw niet alleen uit, maar speelde ook met hem. Ik kreeg via het werkleerbedrijf nieuwe vrienden van wie ik met sommigen nog contact heb. Herstellen in het kwadraat.

Het toppunt van mijn herstel mag ik dagelijks ervaren. Dat is het terugvinden van liefde. Liefde geven en liefde ontvangen. Toen ik op de bank zat of lag kon ik dat niet. Toen had ik nooit verwacht nog eens oprechte liefde in mijn leven te ervaren. En weet u wat zo bijzonder is? Het liefste wat ik met mijn geliefde doe is samen op de bank zitten. Herstel ervaren dat is liefde in het kwadraat!

Wat is het leven veerkrachtig. Wat is het leven bijzonder. Wat is het leven mooi. U zult dat misschien nu wel niet zo ervaren, maar houdt moed, er is geen tunnel zonder licht aan de horizon. Maar om in de tunnel verder te komen dan waar u nu bent moet u wel in beweging komen. U moet van die bank af komen. Misschien wel letterlijk, maar zeker figuurlijk.

Ik wens u een spoedig herstel en veel liefde toe.