Een belofte aan mezelf

Als klein jongetje was ik sportief, vrolijk en vond het leven magisch. Geluk leek toen heel gewoon. Echter door verschillende omstandigheden werd de witte magie omgetoverd in zwarte magie om het maar zo te zeggen. Geluk was helemaal niet zo gewoon. Mijn hoofd deed niet meer wat ik wilde en mijn lichaam reageerde daar net zo op. Niemand kon mij vertellen hoe het leven werkte. De doos van Pandora was opengegaan. De zoektocht was begonnen maar ik beloofde mijzelf ik vind jou en de magie weer terug!

Ik ben geboren uit 2 getraumatiseerde ouders. Mijn moeder getraumatiseerd door seksueel misbruik en geweld thuis en mijn vader is KNIL-militair geweest in de oorlog. Dit heeft op mij ook impact gehad. Zo zag ik mijn vader vaak spartelen ’s nachts op zijn bed door herbelevingen en mijn moeder in doodsangst als mijn op en oma op visite kwamen. Met mij werd daar niet over gepraat waardoor ik eigen manieren ging zoeken om hiermee om te gaan. Dit ging niet altijd goed. In het begin kon ik met sporten, wat ik fanatiek deed, alles wel naast me neer leggen. Echter toen ik ouder werd begon ik steeds meer de rare patronen in ons gezinsleven te zien en waar deze rariteiten in de kern waren begonnen.

Mijn vader overleed toen ik 14 was en mijn moeder heeft mij niet lang daarna weggegeven omdat zij niet van mij kon houden. Dit werd ook regelmatig tegen mij gezegd door haar. Ik ben toen aan mijn lot over gelaten en is mijn carrière als jongetje van de straat begonnen. Heb gebroken met alles wat familie was en ben mijn eigen leven gaan leiden (lijden). Dit ging natuurlijk niet omdat ik niks van het leven af wist en zeker niet hoe deze zelfstandig vorm te geven.

Schulden, verslavingen, psychiatrische aandoeningen waren het gevolg. Maar ik veerde terug.

Ik ben uiteindelijk geëindigd met 9 diagnoses en het bericht in mijn medisch dossier dat ik nooit beter zal worden. De mooiste uitkomst ooit. Nooit meer beter worden, dat zullen we nog wel eens zien! Weer veerde ik terug.

Inmiddels werk ik nu 8 jaar met veel plezier als ervaringsdeskundige hoopverlener en mag ik zeggen dat het een hobbelige, met vallen en opstaan, rauwe weg naar herstel is geweest. Maar hersteld ben ik tegen de diagnoses in. Het duurde lang want ik ben inmiddels 50 jaar maar ik heb altijd het licht gezien. Het is gelukt. Getrouwd, een prachtige baan, een koophuis en veel krachtige mensen om mij heen.

Hier zat mijn ontwrichting, (zelf) stigma, mijn veerkracht en herstel. De weg is lang en weerbarstig geweest maar ik wist altijd dat er verandering zou komen want dat is het enige wat altijd blijvend is. Alles gaat voorbij naar de andere kant en bij mij kon het alleen maar beter worden in de diepe ellende waar ik in vertoefde.

In het bijzonder ben ik mijn lieve vrouw en mijn lieve zoon dankbaar. Zij waren erbij, zij hebben het mee ervaren en zij zijn nog steeds naast mij.