Alleen met mijn gevoel

Gevoel

Wat is mijn gevoel

Waar is mijn gevoel

Hoe omschrijf ik mijn gevoel

Het blijft stil

Het blijft stormen

Het blijft eenzaam

In het hierboven geschreven gedichtje kan je lezen dat ik geen idee had hoe ik mij voelde. Ook kon ik hoe ik mij voelde met niemand delen. Ik was in een depressie geraakt en niemand in mijn omgeving wist ervan. Ik probeerde naar mijn omgeving zo normaal mogelijk te doen. Ik gleed echter zelf steeds maar dieper en dieper weg. Hoe vaak de crisisdienst/IHT er ook voor probeerde te zorgen dat ik wel iets ging delen met mijn omgeving, het mocht niet baten. Hoe slechter ik me ging voelen hoe meer ik mijzelf afzonderde. Voor mijn omgeving was dat ook niet gek want ik was net voor het eerst op mijzelf gaan wonen en zij vonden het normaal dat ik wat meer afstand nam.

Voor mijn behandelaar had ik een lijst met 12 punten gemaakt met waarom ik niks met mijn omging wilde delen. Achteraf gezien kwamen de meeste punten voort uit stigma. Ik was bang dat mijn omgeving het niet zou snappen omdat wij niet bekend waren met psychische problemen in de familie. Het beeld wat er heerst over psychische problemen is over het algemeen niet positief. Zo komen alleen de probleemgevallen in het nieuws. Ik was geen probleemgeval dat in het nieuws zou komen en wilde daar ook niet mee geassocieerd worden. Ik deed geen andere mensen pijn, hooguit mezelf. Ik was bang dat de omgeving niet meer mij zou zien met mijn eigen kwaliteiten en beperkingen. Aan de andere kant zagen ze nu ook niet hoe ik echt was. Maar er kwam een kantelpunt. Ik kon er echt niet meer onderuit en heb mijn omgeving vertelt wat er speelde.

In eerste instantie was dit super spannend maar ik heb ze direct alles verteld. Dat ik depressief was, dat ik mijzelf beschadigde en dat ik dood wilde. Wat er toen gebeurde is het tegenovergestelde van wat ik mij had voorgesteld. Ze gingen naast me staan in plaats van dat ze me afstootten. Ze gingen vragen stellen en zichzelf verdiepen in hoe ik mij voelde. Ze gaven aan dat ze er altijd voor me zouden zijn. Ik snapte niks van hun reactie maar het is wel de eerste stap geweest in mijn herstelproces. Weten en delen wat er in jezelf omgaat, hulp vragen en hulp accepteren waren de moeilijkste lessen die ik moest leren. Het gaat soms nog steeds met horten en stoten maar ik weet nu dat erover praten met mijn naasten voor mij echt helpt. Ik durf zelfs heel zachtjes te zeggen dat ik hersteld ben. Niet al mijn klachten zijn weg maar ik kan voor mijzelf weer een zinvol leven leiden en meedoen in de maatschappij.